Ο Καρπός του Αγίου Πνεύματος

Καθώς ολοκληρώνουμε τη φετινή σειρά των Διδακτικών Επιστολών, Ποιος είναι το Άγιο Πνεύμα;, ελπίζω ότι η ομορφιά, το μυστήριο και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος έχουν αγγίξει τη ζωή σας με έναν βαθύ και μεταμορφωτικό τρόπο.

Ας κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση της μέχρι τώρα διαδρομής μας. Στην εναρκτήρια συζήτησή μας, εστιάσαμε στο Άγιο Πνεύμα ως το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, στο οποίο η «ενότητα» και η «πολλαπλότητα» συνδυάζονται αιώνια. Στη συνέχεια εξετάσαμε τρεις πλευρές της φύσης Του που υπερβαίνουν την ανθρώπινη γνώση μας: Είναι αιώνιος, παντογνώστης και πανταχού παρών. Στην ιστορία με τον υπηρέτη του Αβραάμ ο οποίος βρήκε μια νύφη για τον Ισαάκ, είδαμε το Άγιο Πνεύμα ως τον διακριτικό υπηρέτη του Πατέρα και του Υιού. Στη συνέχεια συζητήσαμε τον ρόλο Του ως το Πνεύμα της Αλήθειας, ο υποσχόμενος Βοηθός που κατοικεί μαζί μας και μέσα μας.

Η πιο πρόσφατη επιστολή μας επικεντρώθηκε στα εννέα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που παρέχονται για να μας εξοπλίσουν για να γίνουμε η Νύφη του Χριστού. Το επίκεντρο της έκτης και τελευταίας επιστολής της σειράς μας θα είναι ο καρπός του Πνεύματος.

Χαρίσματα εναντίον Καρπών

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη σημαντική διαφορά μεταξύ δώρων (χαρίσματα) και καρπών. Αυτό μπορεί να απεικονιστεί συγκρίνοντας ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με μια μηλιά. Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο «βαστάει» δώρα. Με αυτό εννοώ ότι κάθε δώρο τοποθετείται στο δέντρο με μία απλή πράξη, να ληφθεί από το δέντρο με μία απλή πράξη. Δεν απαιτείται χρόνος ή προσπάθεια από το άτομο που λαμβάνει το δώρο.

Αντίθετα, για να καλλιεργηθεί μια μηλιά, απαιτείται χρόνος και σκληρή δουλειά. Για να παράγει καρπούς, πρέπει να περάσει από μια σειρά σταδίων που μπορεί να διαρκέσει πολλά χρόνια.

Πρώτον, πρέπει να φυτευτεί ένας σπόρος στη γη. Από αυτόν τον σπόρο, μια ρίζα κατεβαίνει στο χώμα μέχρι να βλαστήσει προς τα πάνω. Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών, το βλαστάρι μεγαλώνει σε δέντρο, και σε εύθετο χρόνο εμφανίζονται άνθη. Καθώς αυτά τα άνθη πέφτουν, αρχίζουν να αναπτύσσονται καρποί.

Στα πρώτα χρόνια, τα άνθη ή οι νέοι καρποί πρέπει να αφαιρούνται ώστε να αναπτυχθεί το ριζικό σύστημα του δέντρου για να στηρίξει ένα ισχυρό δέντρο. Πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να είναι τα μήλα κατάλληλα για κατανάλωση. (Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή, απαιτούνταν τουλάχιστον τέσσερα χρόνια!¹)

Ανάπτυξη του Χαρακτήρα

Επισήμανα σε προηγούμενη επιστολή ότι μια πλευρά των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος είναι ότι δεν μπορούν να κερδηθούν και ούτε επιδέχονται μεταμέλεια. Αυτή είναι η φύση ενός δώρου. Από την άλλη πλευρά, ο καρπός του Αγίου Πνεύματος σχετίζεται με τον χαρακτήρα μας, και επομένως, πρέπει να καλλιεργείται, όπως τα μήλα στη μηλιά στο παράδειγμά μας. Ο Ιησούς είπε: «Θα τους γνωρίσετε από τους καρπούς τους» (Κατά Ματθαίον 7:16). Ο χαρακτήρας μας, και όχι τα χαρίσματά μας, είναι εκείνο που λέει στον κόσμο που μας παρακολουθεί ποιοι πραγματικά είμαστε.

Ο καρπός πρέπει να αναπτυχθεί από έναν σπόρο. Από την άλλη πλευρά, χρειάζεται καρπός για να παραχθούν περισσότεροι σπόροι. Στην αρχή της δημιουργίας ο Θεός όρισε ότι «κάθε καρποφόρο δέντρο πρέπει να αποδίδει καρπούς σύμφωνα με το είδος του, του οποίου ο σπόρος είναι μέσα του»². Αυτό καθιερώνει μια σημαντική πνευματική αρχή: Οι Χριστιανοί που δεν παράγουν πνευματικό καρπό στη δική τους ζωή δεν έχουν σπόρο για να σπείρουν στη ζωή των άλλων.

Οι εννέα μορφές πνευματικού καρπού αναφέρονται στην επιστολή προς Γαλάτας 5:22-23:

«Αντίθετα, ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια.»

Η αγάπη - η κύρια μορφή του καρπού - αναφέρεται πρώτη. Τα άλλα που ακολουθούν μπορούν να εκληφθούν ως διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται ο καρπός της αγάπης, όπως περιγράφουν οι ακόλουθες φράσεις.

• Η χαρά είναι η αγάπη που χαίρεται.
• Η ειρήνη είναι η αγάπη που αναπαύεται.
• Η μακροθυμία είναι αγάπη που υπομένει.
• Η καλοσύνη είναι η αγάπη που υπηρετεί τους άλλους.
• Η αγαθότητα είναι η αγάπη που αναζητά το καλύτερο για τους άλλους.
• Η πίστη είναι η αγάπη που τηρεί τις υποσχέσεις της.
• Η πραότητα είναι η αγάπη που διακονεί στις πληγές των άλλων.
• Η εγκράτεια είναι η αγάπη που έχει τον έλεγχο.

Θα μπορούσαμε επίσης να περιγράψουμε τους καρπούς του Πνεύματος ως διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους ο χαρακτήρας του Ιησού εκδηλώνεται μέσα από εκείνους στους οποίους κατοικεί. Όταν όλες οι μορφές του καρπού είναι πλήρως ανεπτυγμένες, είναι λες και ο Ιησούς, μέσω του Αγίου Πνεύματος, είναι ενσαρκωμένος μέσα στον μαθητή Του. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του κάθε Χριστιανού.

Το ερώτημα είναι πώς προχωράμε στην καλλιέργεια αυτού του καρπού στη ζωή μας;

Επτά Στάδια

Βρίσκουμε μια απάντηση στην Β΄επιστολή προς Πέτρου 1:5-7, όπου ο απόστολος αναφέρει επτά διαδοχικά στάδια στην ανάπτυξη ενός πλήρως διαμορφωμένου Χριστιανικού χαρακτήρα:

«Γι’ αυτό ακριβώς να καταβάλετε κάθε προσπάθεια για να πλουτίσετε την πίστη σας με την αρετή, την αρετή με τη γνώση, 6τη γνώση με την αυτοκυριαρχία, την αυτοκυριαρχία με την υπομονή, την υπομονή με την ευσέβεια, 7την ευσέβεια με την αγάπη για τους αδερφούς, την αγάπη για τους αδερφούς με την αγάπη για όλους.»

Ο Πέτρος ξεκινάει με το να μας υπενθυμίζει ότι η επιτυχία σε αυτή τη διαδικασία θα απαιτήσει επιμέλεια. Η ανάπτυξη του Χριστιανικού χαρακτήρα έρχεται μέσω της επιμέλειας και της σκληρής δουλειάς. Η διαδικασία που περιγράφει ο Πέτρος θα μπορούσε και πάλι να συγκριθεί με έναν σπόρο μήλου που εξελίσσεται σε ώριμο μήλο. Ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού που εμφυτεύεται στην καρδιά. Αυτό δημιουργεί την πίστη, η οποία είναι το απαραίτητο αρχικό σημείο. Μέσω της πίστης, ακολουθούν επτά διαδοχικά στάδια ανάπτυξης.

Το Πρώτο Στάδιο μεταφράζεται ποικιλοτρόπως ως «αρετή»³ ή «ηθική αριστεία».⁴ Αρχικά, στην κοσμική ελληνική γλώσσα, η λέξη εφαρμοζόταν στην αριστεία σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής - στο πλάσιμο ενός πήλινου αγγείου, στην οδήγηση ενός πλοίου ή στο παίξιμο ενός φλάουτου. Και εδώ, σε αυτό το εδάφιο, καλύπτει κάθε πιθανό τομέα της ζωής.

Ένας δάσκαλος που έρχεται στον Χριστό πρέπει να γίνει άριστος δάσκαλος. Ένας νοσηλευτής πρέπει να γίνει άριστος νοσηλευτής. Ένας Χριστιανός επιχειρηματίας θα πρέπει να διαπρέπει στον τομέα της επιχείρησής του. Δεν υπάρχει χώρος για προχειρότητα ή τεμπελιά σε κανέναν τομέα της Χριστιανικής ζωής.

Το δεύτερο στάδιο της πνευματικής ανάπτυξης είναι η γνώση. Το είδος της γνώσης που εξυμνείται στην Αγία Γραφή είναι πρωτίστως πρακτική και όχι απλώς θεωρητική. Είναι γνώση που λειτουργεί. Ήρθα στον Χριστό από ένα υπόβαθρο φιλοσοφίας, και αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στην Αγία Γραφή ήταν το πόσο πολύ πρακτική είναι!

Η πιο σημαντική μορφή γνώσης στη Χριστιανική ζωή είναι η γνώση του θελήματος του Θεού, όπως αποκαλύπτεται στην Αγία Γραφή. Αυτή, επίσης, είναι πρακτική και απαιτεί τακτική, συστηματική μελέτη ολόκληρης της Αγίας Γραφής.

«16 Ολόκληρη η γραφή είναι θεόπνευστη, και ωφέλιμη για διδασκαλία, για έλεγχο, για επανόρθωση, για διαπαιδαγώγηση, που γίνεται με δικαιοσύνη· 17για να είναι ο άνθρωπος του Θεού τέλειος, ετοιμασμένος για κάθε έργο αγαθό.» (Β Τιμόθεον 3 :16-17)

Έμεινα έκπληκτος όταν ανακάλυψα πόσοι Χριστιανοί δεν έχουν διαβάσει ποτέ ολόκληρη την Αγία Γραφή. Χωρίς να το συνειδητοποιούν, θέτουν όρια που οι ίδιοι θέτουν στην πνευματική τους ανάπτυξη.

Το τρίτο στάδιο, μετά τη γνώση έρχεται η εγκράτεια - που επίσης ονομάζεται αυτοπειθαρχία.⁵ Αυτό είναι το στάδιο στο οποίο ένας Χριστιανός πρέπει να αποδείξει ότι είναι γνήσιος μαθητής - δηλαδή, ένα άτομο υπό πειθαρχία - και όχι απλά ένα μέλος της εκκλησίας.

Αυτό το είδος πειθαρχίας πρέπει να εφαρμόζεται σε κάθε σημαντικό τομέα της προσωπικότητάς μας - στα συναισθήματά μας, στις συμπεριφορές μας, στις ορέξεις μας, στη ζωή των σκέψεων μας. Πρέπει να διέπει όχι μόνο τις πράξεις μας, αλλά - πιο σημαντικό - τις αντιδράσεις μας.

Το τέταρτο στάδιο, αυτό το είδος πειθαρχίας πρέπει να υπάρχει για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο - την επιμονή. Ο όρος αυτός υπονοεί την ικανότητα να ξεπερνάμε τις διάφορες δοκιμασίες που αναπόφευκτα θα εκθέσουν οποιεσδήποτε αδύναμες και απείθαρχες περιοχές της προσωπικότητάς μας. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί κάποιοι Χριστιανοί δεν προχωρούν ποτέ πέρα από ένα συγκεκριμένο στάδιο πνευματικής ανάπτυξης; Δεν πληρούν ποτέ αυτές τις δύο απαιτήσεις της εγκράτειας και της επιμονής (ή υπομονή).

Τρία Τελικά Στάδια

Στα τρία υπόλοιπα στάδια ανάπτυξης, ξεδιπλώνεται η ομορφιά ενός πραγματικά Χριστιανικού χαρακτήρα. Το πρώτο είναι η ευσέβεια. Είναι το σημάδι ενός ανθρώπου που η ζωή του είναι επικεντρωμένη στον Θεό - ενός ανθρώπου που έχει γίνει σκεύος για την παρουσία του Θεού. Όπου πηγαίνει ένα τέτοιο άτομο, η ατμόσφαιρα διαπερνάται από ένα μοναδικό και διάχυτο άρωμα. Μπορεί να μην υπάρχει κανένα κήρυγμα ή άλλη θρησκευτική δραστηριότητα. Όμως, οι άνθρωποι αποκτούν μια παράξενη επίγνωση των αιώνιων ζητημάτων.

Ο μακαρίτης Βρετανός ευαγγελιστής, Σμιθ Γουίγκλσγουορθ, αφηγείται ένα περιστατικό που απεικονίζει την επίδραση αυτής της θεϊκής παρουσίας σε μια μη θρησκευτική ατμόσφαιρα. Αφού ξόδεψε λίγο χρόνο σε προσωπική προσευχή, ο Σμιθ μπήκε σε ένα τρένο και κάθισε σε ένα βαγόνι. Χωρίς να πει κουβέντα, ο άντρας στο απέναντι κάθισμα — ένας τελείως άγνωστος— ξεστόμισε, «Η παρουσία σου με ελέγχει για την αμαρτία». Ο Σμιθ μπόρεσε τότε να τον φέρει στον Χριστό.

Τα δύο τελευταία στάδια ανάπτυξης απεικονίζουν δύο διαφορετικά είδη αγάπης. Το πρώτο - η αδελφική καλοσύνη - που περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι πιστοί εν Ιησού Χριστό πρέπει να σχετίζονται με τους αδελφούς και τις αδελφές τους εν Κύριο. Επιτρέψτε μου να πω κάτι εδώ που μπορεί να σας σοκάρει, αλλά το οποίο βασίζεται σε πολλές δεκαετίες αλληλεπίδρασης με Χριστιανούς από διάφορα υπόβαθρα: Δεν είναι εύκολο για τους Χριστιανούς να αγαπούν ο ένας τον άλλον.

Δύο χιλιάδες χρόνια εκκλησιαστικής ιστορίας επιβεβαιώνουν αυτή την παρατήρηση. Δεν πέρασε σχεδόν κανένας αιώνας που να μην σημαδεύτηκε από πικρές διαμάχες μεταξύ αντίπαλων ομάδων Χριστιανών - οι οποίες συχνά ισχυρίζονταν ότι είναι «η αληθινή Εκκλησία». Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι το γεγονός ότι κάποιος έχει ισχυριστεί τη σωτηρία εν Χριστώ δεν σημαίνει ότι ολόκληρος ο χαρακτήρας του έχει μεταμορφωθεί αμέσως. Σίγουρα, η αλλαγή έχει τεθεί σε κίνηση. Όμως, μπορεί να χρειαστούν πολλά χρόνια για να επιτευχθεί αυτή η αλλαγή σε κάθε τομέα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου.

Όταν ο Δαβίδ χρειαζόταν λείες πέτρες για να χωρέσουν στη σφεντόνα του για να σκοτώσει τον Γολιάθ, κατέβηκε στην κοιλάδα - το χαμηλό μέρος της ταπεινοφροσύνης. Εκεί στο ρυάκι βρήκε τις πέτρες που χρειαζόταν.⁶ Τι τις είχε κάνει λείες; Δύο πιέσεις. Πρώτον, το νερό που κυλούσε πάνω τους. Δεύτερον, η συνεχής τριβή μεταξύ τους.

Αυτή είναι μια εικόνα για το πώς διαμορφώνεται ο Χριστιανικός χαρακτήρας. Πρώτον, υπάρχει η συνεχής «πλύση με νερό δια του λόγου.»⁷ Δεύτερον, καθώς οι πέτρες τρίβονται μεταξύ τους στις προσωπικές σχέσεις, οι τραχιές άκρες φθείρονται σταδιακά μέχρι να γίνουν «λείες».

Είναι σημάδι πνευματικής ωριμότητας να αγαπάμε ειλικρινά τα αδέλφια μας εν Χριστό. Πρέπει να τους αγαπάμε - όχι απλώς γι' αυτό που είναι από μόνοι τους, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν για τον Ιησού, ο οποίος έχυσε το αίμα της ζωής Του για τον καθένα από αυτούς.

Το τελευταίο στάδιο ανάπτυξης είναι η αγάπη. Αυτό το χαρακτηριστικό αντιπροσωπεύει τον πλήρη, ώριμο καρπό του Χριστιανικού χαρακτήρα. Δεν πρόκειται πλέον για την αγάπη μόνο προς τους πιστούς συνανθρώπους μας. Πρόκειται για την αγάπη του ίδιου του Θεού για τους αχάριστους και τους ασεβείς. Είναι η αγάπη που μας κάνει να «ευλογούμε εκείνους που [μας] βρίζουν, να κάνουμε καλό σε εκείνους που [μας] μισούν και να προσευχόμαστε για εκείνους που [μας] κακοποιούν και [μας] διώκουν» (Κατά Ματθαίον 5:44).

Είναι το είδος της αγάπης που έδειξε ο Ιησούς στον Σταυρό όταν προσευχήθηκε για εκείνους που τον σταύρωσαν: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν».⁸ Είναι η ίδια αγάπη που έκανε τον Στέφανο να προσευχηθεί για εκείνους που τον λιθοβολούσαν: «Κύριε, μην τους χρεώσεις αυτή την αμαρτία».⁹

Από την πλευρά μου, όταν συλλογίζομαι την εικόνα της Αγίας Γραφής για τον πλήρως ανεπτυγμένο καρπό του Αγίου Πνεύματος, και ταπεινώνομαι και εμπνέομαι. Ταπεινώνομαι επειδή έχω ακόμα πολύ δρόμο. Εμπνέομαι, επειδή πήρα μια γεύση από κάτι πιο όμορφο από οτιδήποτε έχει να προσφέρει αυτός ο κόσμος.

Καθώς ολοκληρώνουμε αυτή τη σειρά για το Άγιο Πνεύμα, προσεύχομαι ότι η ζωή σας έχει συγκινηθεί βαθιά. Ελπίζω να πήρατε μια γεύση από το πώς θα μπορούσε να είναι η δική σας ζωή: πλήρης από το Άγιο Πνεύμα, με άφθονη καρποφορία και διαποτίζοντας την ατμόσφαιρα γύρω σας με την ευωδία της αγιότητας. Ας τελειώσουμε αυτή τη σειρά δηλώνοντας αυτά τα ισχυρά λόγια του Παύλου από την επιστολή προς Φιλιππησίους 3:13-14:

«13 Αδερφοί μου, εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου ότι έφτασε στο τέρμα· 14σ’ ένα όμως πράγμα συγκεντρώνω την προσοχή μου: Ξεχνώ αυτά που είναι πίσω μου και κάνω ό,τι μπορώ για να φτάσω αυτά που βρίσκονται μπροστά μου. Αγωνίζομαι να τερματίσω και προσβλέπω στο βραβείο της ουράνιας πρόσκλησης του Θεού δια του Ιησού Χριστού.»